Nieuwsoverzicht uit de vak- en nieuwsbladen

Uitvaartnieuws Week 36
30 augustus t/m 5 september 2004

overzicht eerdere uitgaven

naar homepage

Vakblad Begraafplaats herfst 2004 De Begraafplaats, nr. 3, jaargang 6, herfst 2004, uitgave van LOB (Landelijke Organisatie Begraafplaatsen)
In het vakblad: Nieuws; Een favoriet plekje. Bijzondere bouwsels, Agenda. LOB nieuws. Juridische Vraagbaak. Daarnaast een aantal hoofd-artikelen waaronder:

Begraafplaatsen zonder verordening
Harry Perrée: Het is al bijna anderhalve eeuw wettelijk verplicht, om precies te zijn sinds 1869, maar toch is een handvol gemeenten er nog steeds niet aan toe gekomen een beheersverordening voor hun begraafplaatsen op te stellen. Hoe bestaat het? Men beseft blijkbaar niet dat dit tot idiote dingen kan leiden, zoals een knalroze monument op een graf dat twaalf meter diep wordt gegraven om tien generaties in te begraven.

Begraven op de belt
Landschapsarchitecte Ada Wille pleit voor onderzoek naar de mogelijkheid tot begraven op voormalige vuilstortlocaties. De inrichting van parken, ski- en golfbanen op voormalige afvalstortplaatsen is geheel geaccepteerd. Plannen voor woningbouw op stortplaatsen zijn er ook al. Als we de levenden durven toevertrouwen aan een dergelijke locatie, waarom dan niet de doden? Wille opent de discussie. De LOB geeft een eerste reactie.

Ledenblad Terebinth september 2004 Terebinth, september 2004, kwartaalblad van de vereniging voor funeraire cultuur.
In het blad verenigingsnieuws met o.a. nieuws uit de regio's, publicaties, excursies en agenda. Daarnaast een twee hoofdartikelen:
Het wandgraf als alternatief voor begraven of cremeren
Rien Schouten onderzoekt de problematiek rond het gebruik van wandgraven.
Coehoorns cultuurlandschap
Wim Cappers doet verslag van de plannen rond de restauratie van het praalgraf van Menno van Coehoorn.

Verschillende kranten, 30 augustus 2004. Nieuwe uitvaartmode: lijk vriesdrogen als een doperwt
GPD: Na een leven vol keuzemogelijkheden, blijft er een allerlaatste beslissing over: wordt het begraven of cremeren. Eigenlijk wel zo overzichtelijk, maar dat gaat veranderen. Het vriesdrogen komt eraan. Deze nieuwe manier van lijkbezorging zit nog in de experimentele fase, maar zet de uitvaartwereld nu al op zijn kop. Bij het vriesdrogen, ook wel lyofilisatie genoemd, wordt het stoffelijk overschot in stikstof gedompeld. Daardoor wordt het zó broos dat het met geluidssignalen uit elkaar kan worden getrild. Nadat het water aan de lichaamsstof is onttrokken blijft er een reukloos poeder over.
Het hele proces neemt een dag of tien in beslag. Echt nieuw is de techniek overigens niet. Vriesdrogen wordt in de voedselbranche al langer gebruikt.............

Verschillende kranten, 30 augustus 2004. Richtlijn bermmonumenten
ANP: Nabestaanden van verkeersslachtoffers moeien voldoen aan voorwaarden als ze een herdenkingsteken willen plaatsen bij de plaats van hel ongeval. Dat slaat in een brief' die minister Peijs van Verkeer en Waterstaat vandaag naar de Tweede Kamer stuurt.
Een gedenkteken mag geen gevaar vormen voor de verkeersveiligheid. Daarvan zou sprake kunnen zijn als het bermmonumenl erg dicht bij de weg staal of erg
opvallend is. Weggebruikers kun nen daardoor afgeleid raken. Het onderhoud van hel gedenkteken komt voor rekening van de oprichters, aldus de minister. Peijs schrijft zo veel als mogelijk toestemming te verlenen als mensen bloemen willen leggen of een kruis of een ander herdenkingsteken willen plaatsen op de plaats van hel ongeval. Dat kan helpen bij de rouwverwerking. Bovendien kunnen gedenktekens bijdragen aan ver-hoging van het veilig heidsbesef van de weggebruikers, aldus de bewindsvrouw.

Verschillende kranten, 2 september 2004. Monumentje in boekvorm voor gestorvene
Maaike Trimbach:Het gedenkboekje dat ze voor haar eigen moeder maakte, zorgde ervoor dat Margriet Staal uit Haren in de uitvaartbranche belandde. Zij bundelt toespraken, gedichten en dergelijke voor nabestaanden. In plaats van een bedankkaartje te versturen. Voor de meeste mensen is de dood van hun ouders een omslagpunt in het leven. Voor Margriet
Staal-de Wit uit het Groningse Haren geldt dat in verscheidene opzichten. Het sterven van haar moeder, in mei van dit jaar, betekende het definitieve afscheid van haar jeugd en van haar dochterrol. Maar ook het begin van iets nieuws. „Ik wil gaan leven van de dood", zegt ze met een licht verontschuldigend lachje.
Met haar uitgeverij Nabestaanboek.nl biedt ze nabestaanden de mogelijkheid een boekje te maken over het leven van hun dierbare. „Als een monumentje voor de overledene", zegt ze. Op het moment dat haar moeder stierf, had Staal al lang afscheid van haar genomen..........Het is mijn droom dat een nabest-aanboek deel gaat uitmaken van onze uitvaartcultuur."

Verschillende kranten, 2 september 2004. Afspraken over beëindiging leven baby's.
(ANP) -Het Academisch Ziekenhuis in Groningen (AZG) heeft in overleg met justitie afspraken gemaakt om het leven van jonge kinderen die ernstig en uitzichtloos lijden op zorgvuldige wijze te kunnen beëindigen. In een protocol staat welke stappen artsen in een dergelijk geval moeten nemen......

Leeuwarder Courant, 3 september 2004.Column Uitvaart
Een mooie dag om te sterven, denk ik wel eens. Vooral bij stemmig herfstweer. Windstil, verkleurend blad aan het geboomte, nevelflarden over de landerijen. Dat je voor het laatst je jasje uit kan trekken zonder kou te vatten.
Op zo'n dag zou ik graag mijn nabestaanden achter mijn baar vergaderen voor een laatste korte wandeling. In een mild najaarszonnetje rond de groeve. Veel prettiger dan onder zwarte paraplu's in een gure regen. Dat bespaar ik ze liever.
U ziet, het houdt mij bezig, die; laatste reis. Dan het lijkt wel of verzekeraar Centraal Beheer mijn gedachten kan lezen. Ik kreeg een brief die er blijk van geeft dat ze mijn zorgen kennen.
„Voor u als 50-plusser", begint het schrijven, „is het moeilijk om nu nog een levensverzekering af te sluiten. (...) Maar u wilt uw familie natuurlijk ook niet achterlaten met zorgen over de kosten van een uitvaart." Mijn hemel, nee, natuurlijk niet........

Begraafplaats Brandaris op Terschelling Begraafplaats Brandaris op Terschelling
Lege velden op Algemene begraafplaats Harlingen
Lege velden op algemene begraafplaats Harlingen
Leeuwarder Courant, 3 september 2004. Oude graven wijken voor nieuwe doden
Om te voorkomen dat er straks geen plek meer is voor de doden, wil de gemeente op West-Terschelling honderden graven ruimen op de oude begraafplaats onder de Brandaris. In Harlingen deden ze hetzelfde. Daar werd het oudste deel van de monumentale Algemene Begraafplaats een kaal grasperk. Al grieft de smart, al snerpt het wee, Een hooger troost verzacht de pijn, Dat beiden uit het graf der zee, Toch in den ouden haven zijn.' Teunis en Willem Franciscus Zeeders vonden in de storm van 17 augustus 1899 jammerlijk de dood in de golven. Sindsdien rust hun gebeente onder de machtige lichtcirkel van de Brandaris. De meeste badgasten zullen er aan voorbij lopen. Half verscholen achter de beroemde vuurtoren op West ligt een dodentuin vol verweerde grafmonumenten........ Vrijwel overal elders koop je een graf voor maximaal twintig, dertig jaar, maar op West-Terschelling gelden nog altijd eeuwigdurende grafrechten. Wie er eenmaal in zijn doodskuil ligt, wordt in principe nooit meer opgegraven. Zo raakte de oude dodenakker bij de Brandaris langzaam vol en ook op de nieuwe begraafplaats aan de Longway dreigt ruimtegebrek. Gemiddeld sterven er 47 Terschellingers per jaar........
  

Bezoek de internetsite van:
Naar Uitvaartmedia homepage