Uitvaartwezen, onafhankelijk vakblad voor de
uitvaartbranche, nr. 7/8, juli/augustus 2002
In
het tijdschrift:
Agenda. Lokale
nieuwsflitsen.
Verenigings-nieuws van de NUVU. Rubriek:
Funeraire curiosa: Lijkpoppen. Portret:
Veelzijdig en dienstbaar: H.J. Ramdjan, en
een aantal hoofdartikelen waaronder:
Begraven
op Corfu
Mieke Van Leeuwen: Tijdens haar vakantie op het Griekse eiland Corfu,
kon ze de verleiding niet weerstaan, iets te weten te komen over de
uitvaartzorg aldaar. Ze zocht contact met een Griekse
uitvaartverzorger en ging op zoek naar de tradities en gewoonten
rondom de uitvaartcultuur op Corfu.
Ondernemers
in de praktijk wijs geworden
Sanne Jansen: Allochtone uitvaarten, Nederlandse ondernemers. Na enkele
decennia multiculturele samenleving, zijn er Nederlandse uitvaartondernemingen
die gespecialiseerd zijn in de uitvoering van allochtone uitvaarten.
Waar lopen deze uitvaartondernemers tegenaan, bij het verzorgen van
uitvaarten van allochtone culturen? Maar vooral: hoe lossen zij het
op? Samenwerkingsverbanden met allochtone aflegverenigingen en geestelijken
blijken belangrijke peilers.
Allochtone akkers op Nederlandse begraafplaatsen noodzakelijk?
Yvette Polman: De aanleg van allochtone dodenakkers is nog altijd
nieuws. Wie zich er een beetje op focust, ziet regelmatig berichtjes
in de kranten staan. Het lijkt wel of steeds meer begraafplaatsen
ertoe overgaan. Maar is dat wel nodig? Is het niet zo dat nog altijd
het merendeel van de allochtonen gerepatrieerd wordt, om begraven
dan wel gecremeerd te worden in het thuisland?
Verschillende
kranten, 22
juli 2002, Definitief afscheid Fortuyn trekt weinigen
Op Rotterdam Airport
was gerekend op honderd tot veertigduizend mensen, aldus een beveiligingsmedewerker.
'We wisten niet wat we konden verwachten.' Uiteindelijk bleken maar
weinigen de gang naar de zwaar beveiligde luchthaven te hebben gemaakt.
Zo'n vijfhonderd bewonderaars zagen zaterdagmorgen hoe de kist met
het lichaam van Pim Fortuyn onder trompetgeschal in een vliegtuig
verdween. Nog eens 250 genodigden zagen vanaf het terras van het luchthavengebouw
het vliegtuig een ereronde maken en richting Italië verdwijnen. Daar
waren een paar uur later niet meer dan een paar honderd Nederlanders
en Italianen bijeen voor de uitvaart. De avond tevoren was de belangstelling
in Driehuis ook al tegengevallen. De opgraving van de kist, die rechtstreeks
door SBS 6 werd uitgezonden, trok weliswaar bijna 900 duizend kijkers,
maar bij de begraafplaats stonden niet meer dan driehonderd belangstellenden
om de witte kist uitgeleide te doen. 'De show is over', sprak broer
Marten Fortuyn tijdens de uitvaartdienst. Dat gevoel hadden veel Fortuyn-aanhangers
blijkbaar al voor de groots opgezette herbegrafenis. 'De emoties zijn
op het hoogtepunt als je afscheid neemt', zegt makelaar Harry Mens,
goede vriend van Pim. 'Een tweede keer is dat altijd minder.' Peter
Langendam, medeoprichter van de LPF: 'Twee maanden geleden waren mensen
in een shock, nu overheerst gelatenheid. Hij is dood en er is niets
meer aan te doen.' LPF-Kamerlid Gerard van As: 'We hebben twee maanden
geleden al een stille tocht, een kerkdienst en een begrafenis gehad.
Nu werd er weer van alles georganiseerd. Ik vermoed dat er voor velen
sprake was van enige overkill.' Socioloog Gabriël van den Brink denkt
dat die Hollandse nuchterheid religieuze verering van Fortuyn heeft
voorkomen. 'Aan zijn ongekend snelle opmars zaten soms semi-religieuze
kanten. Hij kreeg volgelingen die hem als een soort Messias gingen
beschouwen. Na zijn dood deden wilde theorieën de ronde dat hij niet
in zijn graf zou liggen. Voordat je het weet heb je dan een nieuwe
profeet gecreëerd.' Maar er is getreurd en de rouw is over, aldus
Van den Brink. 'Religieus zijn de meeste Nederlanders allang niet
meer, dus Pim komt niet meer terug, dood is dood. In een ander tijdperk
waren Fortuyns geschriften uitgegeven en was een evangelie ontstaan.
Verschillende kranten,
22 juli 2002, krekels en vogels weer te horen in Provesano
(GPD, ANP) Provesano slaapt weer. Een etmaal na de herbegrafenis van
Pim Fortuyn overheerst op de kleine met witgepleisterde muren omringde
dodenakker van het Noord-Italiaanse gehucht het geluid van krekels
en vogels. Af en toe wordt de stilte doorbroken door 'Pim-pelgrims',
die bij het witmarmeren praalgraf van hun idool bloemen en pluchen
speelgoedbeertjes deponeren. De door Nederlanders en Italianen
gevreesde invasie van
Pimtoeristen bleef gisteren uit. „Blij dat het over is en dat die
aangekondigde tientallen bussen met mensen uit Nederland een fabeltje
waren", zegt Jolanda Collaviti, een in Den Haag opgegroeide Italiaanse.
Het vliegtuig met het stoffelijk overschot van Pim Fortuyn vertrok
zaterdagmorgen vanuit Rotterdam. Het toestel vloog eerst een rondje
over het vliegveld en maakte daarna een laatste ronde over Fortuyns
hoogte van 400 meter. Het landingsgestel bleef uit en de lichten bleven
daarbij aan. Als de witte kist bij de kerk in Provesano aankomt, ontstaat
een pandemonium. Fotografen vechten om een plaatje te maken. Tijdens
de uitvaartmis rennen fotografen om de kist. Marten Fortuyn, de oudste
broer, stuurt hen geïrriteerd de kerk uit. De 27-jarige Haarlemse
Melitza van Molen brood, overgewipt van een camping in de buurt schudt
geërgerd haar ze is toch al geëmotioneerd over de nieuwe confrontatie
met het gewelddadig einde van de man die haar belangstelling voor
politiek opwekte. Fiona van Leeuwen (29) uit Eindhoven, speciaal met
haar twee jonge kinderen en echtgenoot per auto overgekomen, heeft
Pims dood nog niet verwerkt. „Ik wilde hier naar toe, punt uit." De
door Italiaanse media voorspelde en door de autoriteiten gevreesde
intocht van extreemrechtse fanatici uit Italië bleef uit. Alleen de leider
van de afdeling Venetië van de fascistische groepering Fiamma Tricolore,
aanhangers van oud-dictator Benito Mussolini waren er. Roberto Ciofi, kaalgeschoren
hoofd, zwart hemd, groene legerbroek, hoge schoenen, vertelde iedere
journalist dat Fortuyn een vriend was vanwege diens kritiek op de
islam en zijn immigratie-standpunten. Van Fortuyns homoseksualiteit
moet Fiamma Tricolore echter niets hebben.
Verschillende kranten, 25 juli 2002, Prinses Diana vijf jaar later
nog niet vergeten
Harm Harkema:
Athorp, 100 kilometer ten noorden van Londen, Is een kolossaal familielandgoed
en dito landhuis met 121 kamers, dat sinds 1508 in het bezit is van
de familie Spencer. De huidige graaf van Spencer, de broer van wijlen
prinses Diana, verkocht in 1996 zijn titel 'heer van Wimbelton' voor
€10.000, teneinde de rekening van de loodgieter te kunnen betalen.
Geldzorgen heeft de graaf vandaag de dag niet meer. Op een eilandje
in de vijver van het landgoed ligt immers zijn beroemde zus begraven.
Althorp is nu gedurende de zomermaanden, wanneer het landgoed is opengesteld
voor publiek, een van de populairste toeristische bestemmingen van
het land. Elk jaar weer ondernemen meer dan 120.000 Diana-getrouwen
de tocht naar het landgoed. Nu het landgoed deze zomer voor het eerst
niet twee maar drie maanden open is, worden zelfs 150.000 bezoekers
verwacht, gemiddeld 1600 per dag. Althorp verkeert nu in een perfecte
staat van onderhoud. Wat na aftrek van de vele kosten er is meer dan
honderd man personeel in dienst overblijft, gaat naar goede Dianadoelen,
Dagelijks bezoeken honderden mensen het Dianatempeltje op Althorp,
het familielandgoed waar de vijfjaar geleden verongelukte prinses
Diana begraven ligt. Want net als zijn zus heeft ook de graaf een
goede inborst. De attractie was afgelopen jaar goed voor de zilveren
medaille van de Engelse Toeristenbond. Broodjes en soep zijn er prima,
het terras is smaakvol, het landgoed keurig aangeharkt en de deuren
van de toiletgebouwen zijn van eikenhout. Natuurlijk zijn ook de voorzieningen
voor gehandicapten uitstekend, want een groot deel van de bezoekers
is oud en wat slechter ter been. Eerste hoogtepunt vormen de voor
miljoenen opgeknapte stallen waarin het restaurant is gevestigd. Daar
worden exclusieve Dianasnuisterijen verkocht en is de Diana-tentoonstelling
gehuisvest. Tientallen dames en een enkele heer aanschouwen hier ademloos
Diana's trouwjurk, de teddybeer waarmee zij vroeger speelde en de
kinderschoentjes die zij droeg. Diana, zo blijkt uit de bijbehorende
teksten, was een goede fee vol mededogen met de zieken en misdeelden
der aarde. Onvermeld blijft dat zij in haar testament geen cent heeft
nagelaten aan de nobele doelen die zij koesterde. Tijdens haar levensgevaarlijke
reizen naar Bosnië en Angola ten behoeve van de slachtoffers van landmijnen
diende de prinses uiteraard iets praktisch te dragen. Het werd, zo
leert de bezoeker, een mouwloos denim-shirt van Armani, een driekwart
pantalon van Ralph Lauren en behaaglijke suède bordeelsluipers van
Connely, waarin zij zich comfortabel door de mijnenvelden kon bewegen.
Het bijbehorende kogelvrije vest kleurt 'enig' bij de rest. Bij het
tempeltje aan de rand van de vijver is het een drukte van belang.
„Diana voelde het lijden van de mensen", zegt een bijna geheel verlamde
vrouw. Voor het tempeltje liggen tientallen verse bloemstukken. De
graaf van Spencer denkt dat zijn attractie nog jaren mee kan.
|
Bezoek
de internetsite van:
|