Uitvaart, onafhankelijk
vakblad voor de uitvaartbranche, nr.5. mei 2002. Thema:
Kunst en vormgeving
In het blad de vaste rubrieken: Nieuws;
Europese norm uitvaart- dienstverlening op komst; Lesproject over de dood;
Nieuwe impuls behoud funerair erfgoed;; 'Giele Skull' mag op Paradiso-veld; Verhuizing
collectie Wim Vlaanderen. Agenda.
Boekbesprekingen. Producten en diensten: Een visuele herinnering;
grafmonumenten van glas; de laatste wensen in een Epiloog; geurkiller. Estafettecolumn:
Een afronding zonder zorg door: Philippe Bär. Column 'Beroemde
doden' door H. Kok. Column Recht: "Laatste
wens en het fatsoen" door Mr. Frank Mutter. Vacaturebank: advertenties
van werkzoekenden en van werkgevers. Verder een aantal hoofdartikelen waaronder:
Tegen
de achteloosheid
Dick Duynhoven: De locatiekeuze en de architectuur van
funeraire gebouwen krijgen te weinig aandacht, vindt architectuurhistorica Henna
Hekkema. 'Vaak is het afscheid een tocht naar een of ander verlaten oord, waar
in een bouwwerk met de uitstraling van een gemiddeld hotel de overledene de laatste
eer wordt bewezen."
"Mijn moeder had iets met engelen"
Jan
Vijftigschild: Gerry Sipma en haar broers lieten uit een massief stuk marmer een
engelenbeeld voor hun moeder maken. Dat had nog heel wat om het lijf, maar uiteindelijk
lukte het.
De Begraafplaats, nr. 2, jaargang 4, zomer 2002, uitgave van LOB (Landelijke Organisatie
Begraafplaatsen)
In het vakblad: Nieuws; begraven voor de HEMA, Plekje
voor drugsverslaafden, Facultatieve prijs.. Agenda.
LOB nieuws. Juridische Vraagbaak. Nieuwe producten en diensten. En een aantal
hoofdartikelen waaronder:
Privatisering: een hele zorg minder
Klaas
Salverda: Grootschalige privatisering van begraafplaatsen komt in Nederland niet
echt van de grond, maar in het geval van aula's en uitvaartcentra is particulier
ondernemerschap al jaren gewoon. Waarom zou je het doen? Of laten? Een inventarisatie.
Over geprivatiseerde en bijna geprivatiseerde aula's in Werkendam, Papendrecht,
Alblasserdam, Zwolle en Ridderkerk. Tevens een interview met Siem Boersma, directeur
van Monuta, het bedrijf dat als nationale marktleider op het gebied van de uitvaartzorg
ook menig aula en uitvaartcentrum exploiteert.
RDZM en LOB samen op stap
Anja
Krabben: Het funeraire erfgoed staat dit jaar extra in de belangstelling. Zo ook
in dit nummer. Met een verslag van een funeraire studiedag in Utrecht, een bijdrage
van funerair historicus Wim Cappers die het beleid van de LOB inzake funeraire
cultuur als tweeslachtig typeert, en een verslag van een bezoek aan drie Brabantse
begraafplaatsen in het kader van de actualisering van het monumentenregister.
De Begraafplaats ging mee naar het 'kerkhof met de beelden' in Tilburg, een bijzonder
voorbeeld van 'eentonig begraven' in Vught en 'een prettige verrassing' in St.
Oedenrode. Leeuwarder
Courant, 4 juni 2002, Rechter: beeldhouwen in tuin mag doorgaan
Beeldhouwster
Herma Bovenkerk mag voorlopig doorgaan met het geven van cursussen in
haar atelier en achtertuin in Koudum. Dat heeft de bestuursrechtbank in Leeuwarden
gistermiddag bekendgemaakt. Een buurman van Bovenkerk aan het Ooste klaagde bij
de gemeente Nijefurd over lawaai en parkeeroverlast. Nijefurd legde de beeldhouwster
een dwangsom op, toen bleek dat na verbouwingen niet al haar vergunningen meer
klopten. Ook moest zij voor l juni enkele illegaal verklaarde bouwwerken slopen.
Volgens de Koudumse zouden de maatregelen voor haar atelier de nekslag betekenen.
Zij stapte naar de bestuursrechter en die heeft het gemeentelijke besluit nu geschorst.
Bovenkerk is inmiddels samen met de gemeente op zoek naar een andere plek voor
haar atelier. Volkskrant,
4 juni 2002, 'Over mijn leven beschik alleen ik'
Ellen Visser: Hulp verlenen
bij zelfdoding is nog geen aanzetten tot, meent Ton Vink, zelfdodingsconsulent
bij de stichting De Einder. Jurisprudentie is er nauwelijks. Vandaag is hij getuige-deskundige
bij een proces tegen een collega. Met enige regelmaat krijgt zelfdodingsconsulent
Ton Vink mensen aan de telefoon die 'psychiatermoe' zijn. Die vanaf hun puberteit
depressief zijn, soms al veertig jaar onder behandeling staan, hun ; doodswens
met niemand kunnen bespreken en een punt hebben bereikt waarop ze niet meer verder
willen. 'Dat kunnen ze vaak heel goed uitleggen. Dan zeggen ze me: niemand kan
in redelijkheid beweren dat ik het niet heb geprobeerd.' Wat Vink bedoelt te zeggen
is: wie hem belt, heeft daar lang over nagedacht. Wanhopige meisjes die door hun
vriendje zijn gedumpt, krijgt hij niet aan de lijn. 'Wie in een impulsieve bui
zichzelf wil doden, loopt onder de trein. Wie met mij contact opneemt, de moeite
neemt om geld over te maken voor de brochure en na veertien dagen terugbelt voor
een afspraak, die handelt echt niet meer in een impuls.' Vink, doctor in de filosofie,
werkt sinds vier jaar voor De Einder, een stichting die mensen met een doodswens
bijstaat Onlangs schreef hij een boek over de ethische en juridische toelaatbaarheid
van hulp bij zelfdoding. Vandaag treedt hij op als getuige-deskundige in de rechtszaak
tegen collega-consulent Willem. M.. die wordt verdacht van hulp bij zelfdoding. M.
was aanwezig bij het overlijden van een 81-jarige ernstig zieke vrouw, die pillen
slikte en daarna een vuilniszak over haar hoofd trok. Justitie vermoedt dat zij
daarbij is geholpen omdat zij door een hersentumor deels verlamd was. . Leeuwarder
Courant: 5 juni 2002, Voorwaardelijke straf geëist voor hulp bij zelfdoding
Officier
van justitie M. Laméris heeft dinsdag voor de rechtbank in Groningen 250 dagen
voorwaardelijke gevangenisstraf geëist tegen zelfdodingsconsulent Willem M. De
59-jarige M. heeft zich volgens haar schuldig gemaakt aan hulp bij zelfdoding
van een 81-jarige vrouw. M. werkt voor de Stichting De Einder, die mensen met
een doodswens begeleidt. Hij was vorig jaar met een collega-consulent in de woning
van de vrouw aanwezig toen zij 72 slaaptabletten innam en een vuilniszak over
haar hoofd trok. De rechtszaak draaide om de vraag in hoeverre M. haar daarbij
had geholpen en of hij met zijn gedrag te ver was gegaan. Jurisprudentie over
hulp bij zelfdoding is er nauwelijks. Verschillende
kranten, 6 juni 2002, Echtpaar mag niet in
eigen tuin begraven
(GPD)
Een echtpaar in Nuenen mag op het eigen landgoed geen begraafplaats aanleggen.
De Raad van State heeft het hoger beroep van het paar tegen de weigering door
de provincie daar toestemming voor te geven, verworpen. Het provinciebestuur van
Noord-Brabant is terecht afgegaan op de Inspectierichtlijn Lijkbezorging van de
hoofdinspecteur van volksgezondheid en milieuhygiëne. In die richtlijn wordt onder
meer de vraag opgeworpen of graven op eigen terrein niet door honden zouden kunnen
worden op gegraven. Volkskrant, 6 juni 2002, Maas en mensen: ontmoet Pim-mensen bij het graf van Fortuyn
Hij ligt er al een maand en hij blijft er nog een maand. Zijn geest waart
rond, op de begraafplaats Westerveld in Driehuis. Ook op een doordeweekse dag.
Mensen uit het hele land drommen samen voor het graf van Pim Fortuyn. Ze vormen,
zo te zien, een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking en ze zijn behoedzaam.
Een man strijkt met de hand over het hart. 'Dat Pim op mannen viel zit in de genen,
zeggen ze. Terwijl ie aan elke vinger tien vrouwen had kunnen krijgen.' Er liggen
talloze boeketten, plastic hondjes en knuffels. Kaarsjes branden. Aan een boom
is een rode I love you-ballon geknoopt. En er zijn honderden briefjes,
kaarten en pamfletten. Een vrouw is diep onder de indruk van een gedicht dat ze
aan haar dochter voorleest. Pim, voor altijd mijn vriend l 26 zetels, die heb
jij verdiend. Wat de dood van Fortuyn ook duidelijk heeft gemaakt: dat de
helft van de Nederlandse bevolking niet kan spellen. 'At your survers', schrijft
Lenie, 'zij waren bang, niet voor jou maar voor der eigen lafheid. Slappen karakters.
Pim, ik kan uren door blijven schrijven.' ' Ik lees ook blijken van nauwelijks
verholen agressie. Ferme aanklachten tegen Paars en de media. 'Pim, de kliek die
jou hebben vermoord zullen branden in de hel!' Een man zegt: 'Ze motten die dader
ophangen tot hij er vanzelf vanaf valt.' Maar hij is vanmiddag een uitzondering.
Opvallend is juist dat de sfeer zo vreedzaam is. Geen hysterisch gesnik, geen
luide stemmen. Vogels maken nog het meeste lawaai. Mensen glimlachen en gunnen
elkaar beleefd een plaatsje pal voor het graf. En het is ondoenlijk om niet in
gesprek te raken met een ander. Analyse van een Fortuyn-fan: 'Het is toch onrechtvaardig.
Pim is dood terwijl Saddam Hussein nog op vrije voeten loopt.' Mensen doen alsof
ze elkaar al jaren kennen. En ze hebben er geen behoefte aan de boel op te kloppen.
Pim Fortuyn regeert nog even, vanuit zijn graf. Zonder de aanwezigheid van lijkenpikkers
Gerard Spong en Gerard Joling. En, ook prettig: in alle vrijheid, zonder lijfwachten. | Bezoek
de internetsite van:
 |
